La vielhesa patetica d'un Don-Juan sens fe ni lei

Un tèxt tarrible, que se pòt legir a mai d'un nivèl, de segur.

Lo Masòt aimava lo còs jove de las filhas e las sabiá rendre baujas e sens defensa. Mau-Pensa disiá : « Lo Masòt es estat sempre gromand de porcelatge. » Mas çò qu’aimava mai èra de prene las femnas dels autres. Era coma se li aviá vendemiat sas vinhas. Mesclava a son plaser de las encambar lo gost del pilhatge, l’amor de chaupilhar çò d’un autre, de l’enganar. Aviá la sentida de las marcar, coma las fedas per anar a la montanha. Sa ràbia plasiá. Era rar se, maugrat sa legenda, las que i èran passat i tornèsson pas al mendre signe. Trapava dins son amorièr de bilhetas qu’èran pregàrias. Las gardava totas dins un vièlh portafuèlhas rescondut jos una lausa dins son mas.
Ara, vièlh e sol d’entre totes – sas femnas dormissián totas a mens de vint passes de l’amorièr – èra coma estrangièr dins son païs. Las filhas se tocavan del coide quand passava, se parlavan bas entre elas, e gisclavan. El, anava sens res dire. Quand passava davant l’amorièr coma aquel vèspre, de còps, tot un recòrd li montava. Revesiá d’uòlhs riseires, de bocas espelidas, entredobèrtas, banhadas e tremolantas sus de dents lusentas de cadèl, un còl, una espatla, e l’endrech ont s’estaca lo sen, quand aquí la carn s’enauça per faire sa corba. Parlava solet, bas, bas. I aviá pas que sos braces que s’escartavan que disán, melhor que tota paraula, sa longa, son amara malanconiá.

         Max Roqueta, « Lo Bon de la Nuòch », Verd Paradís I, 1961